اوی او

فرهنگ > ادبیات - دکتر محمد حنیف بروجردی:تالار فرهاد نوشته دکتر عباس پژمان رمانِ اندیشه است. براي خو

فرهنگ > ادبیات - دکتر محمد حنیف بروجردی:
تالار فرهاد نوشته دکتر عباس پژمان رمانِ اندیشه است.

براي خوانندگاني هم كه با دنياي انديشه چندان آشنا نباشند رمانِ عاشقانه خواهد بود. خواننده از هر يك از اين دو گروه كه هست، با تمام كردنِ رمان بدون شك به يك باورِ مشترك در باره آن مي رسد، و آن عنصرِ قوي غافلگيري است. عنصري كه هم در شكل و هم در محتوا و هم حتي در چاپ و چينش فصل ها، خود را نشان داده است. تنها وقتي خواننده به انتهاي داستان مي رسد و آخرين صفحه را مي خوانَد، عمقِ اين غافلگيري را درك مي كند. از همين رو گفتن از تمامي وجوهِ غافلگيري در اين رمان، به معناي گرفتن لذتِ درك اين غافلگيري از خواننده است. اين غافلگيري حتي در طرحِ روي جلد و انتخاب نامِ فصل ها هم خود را نشان داده است. حتي در تكرارِجمله اي از نيچه كه بر پشت جلد نقش بسته است.

شايد بتوان گفت درونمايه تالار فرهاد با يكي از افكارِ افلاطون، در باره يادآوري خاطرات، پيوند خورده است. افلاطون بر اين باور بود روحِ هر انساني، پيش از آنكه در جسمِ او حلول كند، در سرزميني موسوم به «مُُثل» اقامت داشته است. بر اين اساس، هر انساني ذاتاً دانشي دارد كه به زندگي پيشينِ روح او مربوط مي شود. او مي گفت برخي از انسان ها گاهي خاطراتِ آن زندگي را به ياد مي آورند. علاوه بر افلاطون و برخي ديگر از فيلسوفانِ يوناني، بعضي اديان هم، همچون دينِ بودا و هندو و حتي مسيحيت، دربرگيرنده باورهايي از زندگي گذشته افراد در قالبِ انديشۀ تناسخ هستند. و ظاهراً همين انديشه فلسفي است كه در تار و پودِ تالار فرهادِ عباس پژمان تنيده شده است.

بحث در اين باره كه چرا برخي آدم ها از همان نخستين نگاه در دل مي نشينند و آشنا جلوه مي كنند، و برخي اما انسان را از خود مي رمانند و كوهي از انرژي منفي بر سرش آوار مي كنند، به خودي خود جذاب است، اما داستانِ عاشقانه و زبانِ روانِ نويسنده تالار فرهاد از همه اينها دلنشين تر است. زباني كه از همان نخستين صفحه كتاب، خواننده را با داستان همراه مي كند. رمان تالار فرهاد را نشر اسم منتشر كرده است.