چه بر سر آثار منتشر نشده حسین دهلوی می‌آید؟

چه بر سر آثار منتشر نشده حسین دهلوی می‌آید؟

فرهنگ > هنر - همشهری آنلاین:همسر حسین دهلوی می‌گوید آثار منتشر نشده‌ای از این آهنگساز و رهبر ارکستر وجود دارد که انتشار و اجرای آن‌ها
فرهنگ > هنر - همشهری آنلاین:
همسر حسین دهلوی می‌گوید آثار منتشر نشده‌ای از این آهنگساز و رهبر ارکستر وجود دارد که انتشار و اجرای آن‌ها کار سخت و پر هزینه‌ای است.

حسین دهلوی آهنگساز و رهبر ارکستر شناخته شده ایرانی است که چند سالی است به بیماری «فراموشی» دچار شده و وضعیت جسمانی او مساعد نیست.

به گزارش ايسنا؛ سوسن اصلانی ـ نوازنده سنتور، آهنگساز و همسر حسین دهلوی ـ درباره وضعیت این روزهای همسرش می گوید: او نسبت به قبل ضیف تر شده است. دهلوی شرایطی دارد که اصلا یادش نیست چه موسیقی هایی ساخته است و در مقابل موسیقی واکنشی نشان نمی دهد و حتی درخواستی برای پخش آن ندارد.

این مدرس موسیقی ادامه می دهد: از آنجایی که بدن دهلوی سالم بوده خوشبختانه تقریبا می تواند راه برود اما زود خسته می شود و نیاز به مراقبت دارد. ما در حال حاضر امکاناتی فراهم کردیم که از او در منزل برادرش و خواهرش به وسیله پرستار، نگهداری می شود.

اصلانی هچنین می گوید: آثار منتشر نشده ای از همسرم وجود دارد؛ سال ها پیش آثاری از او چاپ شده اما تعدادی از آن ها باقی مانده است. شاید 10 تا 15 پارتیتور از او مانده که برای ارکستر ملی نوشته شده است، او چند اثر محلی نیز تنظیم کرده بود که موقعیت اجرای آن پیش نیامد. دهلوی ارکستر مضرابی را تشکیل داده بود و می خواست خیلی کارها انجام بدهد اما نشد.

این نوازنده سنتور بیان می کند: ساماندهی و انتشار این قطعات پروژه سختی است که حمایت لازم دارد. چند بار هم تلاش کردیم کارهایی در این زمینه انجام بدهیم اما نشد. البته این موضوع در برنامه های پسرم (هومن دهلوی، آهنگساز که در خارج از کشور سکونت دارد) وجود دارد. او قصد دارد آثار دهلوی، من و خودش را در قالب کنسرت یا آلبوم اجرا یا منتشر کند. اگر در این زمینه از ما حمایت شود چه بهتر؛ زیرا این کار به تنهایی انجام نمی شود و سخت و هزینه بر است.

اصلانی تاکید می کند: البته من توقعی برای حمایت ندارم.

او همچنین می گوید: زمانی هم که حال دهلوی بهتر بود از او آنچنان که باید، بهره نبردند. دهلوی به دلیل افسردگی آلزایمر گرفت. او قرار بود رهبری ارکستر ملی را بر عهده بگیرد اما این قول ها در حد حرف بود و انجام نشد که برای او ضربه بدی بود. بعدها او دیگر به دلیل کسالتش نتوانست اثری بسازد.

این هنرمند درباره اجرای آثار همسرش بیان می کند: اگر کسی آثار او را اجرا می کند حداقل باید به ما خبر بدهد؛ ارکستر ملی ایران با اطلاع ما قطعاتی از او را اجرا کرد اما ممکن است برخی این کار را بدون اطلاع ما انجام بدهند.

این نوازنده سنتور همچنین درباره فعالیت های موسیقایی خودش اظهار می کند: من نیز آخرین کنسرت خود را خردادماه در تالار رودکی به روی صحنه بردم که در آن دستگاه شور و متعلقاتش را از طریق هشت تصنیف اجرا کردیم؛ برنامه دیگری دارم که در سال آینده هفت دستگاه موسیقی ایرانی را به روی صحنه ببرم. من آلبومی به نام «نگاه گمشده» دارم که معرفی هفت دستگاه موسیقی ایرانی است که قرار است در کنسرت پیش رو قطعاتی از آن را به همراهی گروه «خجسته» و خوانندگی محمود باقری بنوازیم.

به گزارش ایسنا، حسین دهلوی در سال ۱۳۰۶ در تهران به دنیا آمد. او آموزش موسیقی را از پنج سالگی نزد پدرش، معزالدین دهلوی، که از شاگردان علی اکبر شهنازی بود، آغاز کرد و در ۹ سالگی با تشویق مادرش به ساز ویلن علاقه مند شد.

دهلوی دوره اول ویلن را نزد پدرش فراگرفت و سپس دوره دوم (ردیف راست کوک) را نزد ابوالحسن صبا گذراند و به هنرستان موسیقی وارد شد. وی از آن پس به فراگیری علمی موسیقی گرایش پیدا کرد. او سپس هارمونی، کنترپوان و اصول آهنگسازی را نزد حسین ناصحی فرا گرفت.

دهلوی در سال ۱۳۳۹ از هنرستان عالی موسیقی در رشته آهنگسازی فارغ التحصیل شد. او در دوره هنرستان با همکاری ابوالحسن صبا ارکستر شماره یک هنرهای زیبا را راه اندازی و تعدادی از آثار صبا را برای ارکستر تنظیم کرد.

پس از درگذشت استاد صبا در سال ۱۳۳۶، رهبری این ارکستر که بعدا ارکستر صبا نامیده شد، به دهلوی واگذار شد و شاخه های ۲، ۳ و ۴ هم به آن افزوده شد. این ارکسترها از زمان گشایش تلویزیون ایران در سال ۱۳۳۷ به صورت هفتگی در تلویزیون به اجرای برنامه پرداختند.

حسین دهلوی در سال ۱۳۴۱ به ریاست هنرستان موسیقی ملی برگزیده شد و تا فروردین ۱۳۵۰ این سمت را عهده دار بود. او خود در دوره دوم هنرستان رشته های تئوری موسیقی ایران، تلفیق شعر و موسیقی، فرم موسیقی ایران، هارمونی و ارکستر را آموزش می داد. در این سال، وی برای سفر دو ساله مطالعاتی به آلمان و اتریش رفت.

نخستین اثر دهلوی در زمینه ارکستر موسیقی ملی، به نام سبک بال در سال ۱۳۳۲ و در دستگاه شور تصنیف شد. کنسرتینو برای سنتور و ارکستر، یکی از بخش های این آلبوم، نتیجه همکاری مشترک دهلوی با فرامرز پایور است. آثار بعدی دهلوی مانند گفت وگوی دل در شور (۱۳۳۶) و «فروغ عشق» در بیات اصفهان از تجربیات ارزشمند وی در تلفیق شعر و موسیقی ایرانی به شمار می روند.

یکی از مهم ترین آثار حسین دهلوی کتاب «پیوند شعر و موسیقی آوازی» است که حاصل بیش از ۴۰ سال تجربه او در تلفیق موسیقی با شعر است و جایزه کتاب سال جمهوری اسلامی را به دست آورد.

آخرین کوشش او در زمینه کارهای جمعی موسیقی ملی، پایه گذاری ارکستر مضرابی است که با همکاری ۶۶ نفر از نوازندگان سازهای مضرابی ایرانی تشکیل شد و در سال ۱۳۷۲ روی صحنه رفت.