به گزارش خبرنگار آیین و اندیشه خبرگزاری فارس، انسان موجودی کمال طلب و به عبارت بهتر بی نهایت طلب است به همین خاطر باید دست نیاز به سوی بی نهایت دراز ک

به گزارش خبرنگار آیین و اندیشه خبرگزاری فارس، انسان موجودی کمال طلب و به عبارت بهتر بی نهایت طلب است به همین خاطر باید دست نیاز به سوی بی نهایت دراز کند. «الَّذی لَهُ مُلْکُ السَّماواتِ وَ الْأَرْضِ وَ لَمْ یَتَّخِذْ وَلَداً وَ لَمْ یَکُنْ لَهُ شَریکٌ فِی الْمُلْکِ وَ خَلَقَ کُلَّ شَیْ‏ءٍ فَقَدَّرَهُ تَقْدیرا [فرقان/2]؛ خداوندى که حکومت آسمان ها و زمین از آن اوست، و فرزندى براى خود انتخاب نکرد، و همتایى در حکومت و مالکیت ندارد، و همه چیز را آفرید، و به دقت اندازه‏ گیرى کرد». آری! خدا همان کسی است که همه به دنبال او هستند خواسته یا ناخواسته!

دعا یعنی عبادت
دین اسلام به عنوان کامل ترین برنامه به این نیاز ضروری او( ارتباط با خدا) توجّه ویژه ای دارد. قرآن کریم همه را دعوت به دعا کرده و می فرماید: «وَ قالَ رَبُّکُمُ ادْعُونی‏ أَسْتَجِبْ لَکُمْ إِنَّ الَّذینَ یَسْتَکْبِرُونَ عَنْ عِبادَتی‏ سَیَدْخُلُونَ جَهَنَّمَ داخِرین‏ [غافر/60]؛ پروردگار شما گفته است: «مرا بخوانید تا (دعاى) شما را بپذیرم! کسانى که از عبادت من تکبّر می ورزند به زودى با ذلّت وارد دوزخ می شوند!» دعا خود یک نوع عبادت است، چرا که در ذیل آیه واژه عبادت بر آن اطلاق شده است.

امام سجاد علیه السلام ذیل این آیه شریفه در دعای 45 صحیفه سجادیه این چنین به خداوند عرض می کند: «فَسَمّیْتَ دُعَاءَکَ عِبَادَةً، وَ تَرْکَهُ اسْتِکْبَاراً، وَ تَوَعّدْتَ عَلَى تَرْکِهِ دُخُولَ جَهَنّمَ دَاخِرِینَ؛ پس دعاى خود را عبادت و تَرْک آن را تکبّر نامیده‏ اى، و بر ترک دعا به دخول دوزخ با خوارى تهدید فرموده‏ اى».

در همین مورد از امام باقر (ع) پرسیده شد: که چه عبادتی از همه بافضیلت تر است؟ ایشان فرمودند:«مَا مِنْ‏شَیْ‏ءٍ أَفْضَلَ عِنْدَ اللَّهِ- عَزَّ وَ جَلَ‏ مِنْ‏ أَنْ‏ یُسْأَلَ‏ وَ یُطْلَبَ مِمَّا عِنْدَهُ، وَ مَا أَحَدٌ أَبْغَضَ إِلَى اللَّهِ- عَزَّ وَ جَلَّ- مِمَّنْ‏ یَسْتَکْبِرُ عَنْ عِبَادَتِهِ، وَ لَایَسْأَلُ مَاعِنْدَه‏؛ هیچ چیزی در نزد خدا با ارزش تر و بافضیلت تر از این این نست که از او درخواست شده و چیزی طلب شود و هیچ کسی خدا را خشمگین تر از آن نمی کند که از عبادت او تکبّر کند و چیزی از او درخواست نکند».

همه جا با دعا

باید دانست که دعا در قبل از تولد، در دنیا، بعد از مرگ، حتی در آخرت اثر دارد. در آسانی، سختی، امیدواری و ناامیدی... . خداوند متعال همه جا و در همه جا برای استجابت آماده است و لحظه ای از انسان جدا نیست البته اگر انسان بخواهد. فرمود: «أُجِیبُ دَعْوَةَ الدَّاعِ إِذَا دَعَانِ [بقره/186]؛ به نداى کسى که مرا بخواند پاسخ مى دهم».
صدا زدن خدا تلاش زیادی نمی خواهد حتی اگر نتوانی صحبت کنی! چون او بسیار نزدیک است: «وَ نَحْنُ أَقْرَبُ إِلَیْهِ مِنْ حَبْلِ الْوَرید؛ و ما به او از رگ قلبش نزدیکتریم!».

آن چه خدا می شنود صدای دل انسان است لذا فرمود: «یَعْلَمُ ما فی‏ أَنْفُسِکُم‏ [بقره/235]خداوند آن چه را در دل دارید، مى‏ داند!».
گاهی با یک «آه» نیز می توان او را صدا زد. امام صادق(ع) در عیادت بیماری که از بیماری خود «آه» می کشید فرمودند: «انّ اسمَ آه اسمٌ مِن أَسماءِ اللّهِ عَزّوَجَلَّ، فَمَن قالَ: «آه» فَقَد استَغاثَ بِاللّهِ تَبارَکَ وَ تَعَالى؛ «آه» یکی از اسامی خداست پس هر کس «آه» بکشد از خدای تعالی یاری طلبیده است».

چقدر حس زیبایی است همه جا خدا را حس کردن. در همه حال با او حرف زدن! همه چیز از او خواستن!

خدایی که نگفته می داند اما دوست دارد صدای بنده اش را بشنود. دوست دارد التماس و بی تابی اش را که به درگاهش آمده است را ببیند و به ملائکه نشان دهد. که ببینید چگونه بنده من به درگاه من آمده است و مرا صدا می زند.

امام صادق (ع) فرمودند: «إِنَّ الْعَبْدَ لَیَدْعُو فَیَقُولُ اللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ لِلْمَلَکَیْنِ قَدِ اسْتَجَبْتُ لَهُ وَ لَکِنِ احْبِسُوهُ بِحَاجَتِهِ فَإِنِّی أُحِبُّ أَنْ أَسْمَعَ صَوْتَهُ وَ إِنَّ الْعَبْدَ لَیَدْعُو فَیَقُولُ اللَّهُ تَبَارَکَ وَ تَعَالَى عَجِّلُوا لَهُ حَاجَتَهُ فَإِنِّی أُبْغِضُ صَوْتَهُ؛ هر آینه بنده دعا مى کند و خداوند عزّوجل به دو فرشته مى فرماید: من دعاى او را مستجاب کردم اما حاجتش را نگه دارید، زیرا دوست دارم صداى او را بشنوم و همانا بنده دیگری دعا مى کند و خداوند تبارک و تعالى مى فرماید: زود خواسته اش را برآورید که من خوش ندارم صداى او را بشنوم».

دعا، بهانه ای است برای عشق بازی با محبوب؛ نه رسیدن به خواسته ای حتی به قیمت دوری از خدا!

دعا در قفس
اعمال و رفتار انسان در توجه او به خدا و نیایش تأثیر مستقیم دارد. بعضی کارها حس و حال حرف زدن با خدا را از انسان می گیرد. به طور خلاصه آن چه که حال دعا را از انسان می گیرد و اصرار بر گناه و دوری از مجالس ذکر و یاد آخرت است. امیرالمؤمنین حضرت علی علیه السلام می فرمایند: «خَیْرُ مَنْ صَحِبْتَ مَنْ وَلَّهَکَ بِالاْخْرى، وَ زَهَّدَکَ فِى الدُّنْیا، وَ اَعانَکَ عَلى طاعَةِ الْمَوْلى؛ بهترین دوست تو کسى است که تو را شیفته آخرت کند، و نسبت به دنیا بى رغبت کند و تو را در فرمانبردارى از خدا کمک کند».

دلی که تعلقات شدید به دنیا دارد به دعا رغبت نخواهد داشت
امام صادق علیه السلام فرمودند: «مَثَلُ الحَرِیصِ عَلَی الدُّنیا مَثَلُ دُودَهِ القَزِّ کُلَّما ازدَادَت مِنَ القَزِّ عَلَی نَفسِها لَفّاً کانَ أبعَدَ لَها مِنَ الخُرُوجِ حَتّی تَموتَ غَمَاً؛ حکایت انسان حریص به دنیا حکایت کرم ابریشم است، که هر چه بیشتر بر خود می تند، بیرون آمدنش از پیله بعیدتر می شود تا اینکه از غم و اندوه می میرد».
بعضی از کارها باعث می شود که پرنده دعا که قدرت پرواز تا عرش الهی را دارد در قفس گرفتار شود و اصلاً بالا نرود. لذا امیرالمؤمنین (ع)در دعای کمیل می فرمایند: «اَللّـهُمَّ اغْفِرْ لی الذُّنُوبَ الَّتی تَحْبِسُ الدُّعاءَ؛ خدایا آن گناهانم که مانع بالا رفتن(و استجابت) دعا می شود را ببخش».

نیایش و دعا همان پرنده دل است که گاهی افسرده و بی حال، حسی برای پرواز ندارد و گاهی هم می خواهد پرواز کند اما در قفس گناهانی چند گرفتار آمده است!

انتهای پیام/ک