پس از اینکه چندین ده ماه، داعشی ها در سرزمین های عربی از جمله سوریه و عراق، جولان دادند و مشکلات فراوانی برای سوری ها و عراقی ها و همچنین ناامنی های ب

به گزارش «سرویس مانیتورینگ» پایگاه اطلاع رسانی شبکه خبر،  سران برخی کشورهای حاشیه خلیج فارس یا برخی دیگر از همان دست کشورهای عربی منطقه که بی اجازه غرب و آمریکا، به نوعی، آب هم نمی خورند، این بار به ائتلافی پیوسته اند که در آن، کار جز نشست پشت میز مذاکره و گفتن و شنفتن است.

این همسایگان که نهایت توانشان در برابر ظلم به خودی و همسایه و هم کیش و آئین شان، محکوم کردن بوده است، آنچنان که شش دهه است در فلسطین شاهدیم و بیش از 10 سال است در عراق و افغانستان می بینیم و چند سالی است در سوریه به چشم دیده ایم، اگر کاری به سود ملت خودشان انجام دادند، برای ملت های عراق و سوریه و فلسطین هم انجام دادند.

این سران خونسرد همسایگان ما، البته چند وقتی است تحرکاتی نشان داده اند که البته جز به زیان ملت های خودشان و همسایگانشان نبوده؛ هر آنچه توانسته اند برای کمک به مخالفان دولت سوریه، صرف کرده اند. البته در زمان سرنگونی صدام نیز پشتش را خالی کردند و وفا نکردند به این حاکم یاغی همسایه . 

حال از اینکه خود را از اوج سیاست کسالت آور بیرون آورده باشند و احتمالا به ملت هایشان وانمود کنند که خریدهای تسلیحاتی شان از آمریکا و اروپا، فایده هایی هم دارد، اینکه می توانند وقتی آمریکا به آنها بگوید به این ائتلاف ضد داعش بپیوندید (تا هزینه های آمریکا کم شود)، از خودشان تحرک نشان می دهند و سکون را کنار می گذارند.

از میان این دو همسایه، یکی اردن است که تاوان همراهی با این ائتلاف را هم داد و دیگری امارات است که چند روزی است از آرامش همیشگی، بیدار شده و دیروز، هواپیماهای خارجی اش را از جا تکان داد تا گرد و خاکشان گرفته شود؛

اردن که با مشارکت در ائتلاف، مواضع داعش را هدف قرار داد، وقتی خلبان اردنی اش به دست داعشی ها افتاد و آنها وی را تهدید کردند که او را سر می برند، بحث مذاکره به شکست انجامید؛ داعشی ها خواستند که یکی از زندانیانشان که در بند اردن است، به نام ساجده الریشاوی، آزاد شوند؛ اما کار مذاکره به جایی نرسید و هر دو طرف زیان کردند.

اردن بار دیگر  حمله کرد و این بار داعش اعلام کرد بر اثر این حملات، یک گروگان آمریکایی که در بند داعش بود، کشته شد.

حال امارات وارد گود شده است که شاید سرنوشتی آن طور داشته باشد.

کاش این اعراب، به موقع با همسایگان مستقل خود همراه می شدند و اجازه تشکیل چنین گروه های تروریستی را نمی دادند؛ کاش همین همسایگان آرام ما، پیش تر این عزم هوایی شان را برای مقابله با ساکنان بیگانه این منطقه خرج می کردند و آنها را از اینجا بیرون می راندند تا منطقه مسلمان نشین ما، روی خوش ببیند؛ آن دشمن همه مسلمانان که طرح های جاه طلبانه اش را اروپایی ها و آمریکایی ها بیش از شصت سال است علیه فلسطینیان اعمال کرده اند.

کاش همین دست سران اعراب منطقه، بیشتر به فکر اتحاد منطقه ای بودند و علیه ایران، آشکار و پنهان نقشه نمی کشیدند و در عراق و سوریه، فتنه نمی کردند.

کاش این همسایگان، بیشتر به فکر ثروت های طبیعی شان بودند و آن را برای تحت فشار قرار دادن همسایه قدیمی و خوبشان، ارزان نمی فروختند.

کاش این اعراب، قدر می دانستند همسایه خوب داشتن را و به فتنه اروپایی و آمریکایی و بر اساس طرح های مبتنی بر ایران هراسی آنها، توطئه و سرمایه گذاری منفی نمی کردند در منطقه...

شاید این اتفاق بیفتد با قدرت گرفتن بیش از پیش ایران که آن موقع، چاره ای جز  آن نخواهند داشت